Centrale banken onderzoeken digitale valuta CBDC ‘s

Centrale banken onderzoeken digitale valuta van centrale banken, of CBDC’s.

A CBDC is een digitale munt die wordt uitgegeven en gecontroleerd door een centrale bank. Het verschilt van andere vormen van digitale valuta doordat het wordt gedekt door reserves bij de centrale bank.

Er zijn verschillende manieren om het idee van een CBDC te onderzoeken, maar het doel is een efficiënter betalingssysteem voor consumenten en bedrijven te creëren. Een CBDC zou ook kunnen helpen het financiële systeem te stabiliseren in tijden van crisis door liquiditeit te verschaffen aan commerciële banken in tijden van stress.

Centrale banken overwegen hun eigen digitale valuta (CBDC) te lanceren als aanvulling op het geld dat zij momenteel verstrekken, aldus een nieuw rapport van Bloomberg.

Volgens het rapport lopen centrale banken in Singapore, Zweden en Canada voorop met deze ontwikkeling. De Bank of Japan heeft het ook overwogen, maar nog geen actie ondernomen.

Het idee is dat een CBDC een digitale versie van contant geld zou zijn dat kan worden gebruikt voor betalingen door particulieren of bedrijven. Het zou worden gedekt door deposito’s bij commerciële banken, waardoor het veiliger zou zijn dan andere cryptocurrencies zoals bitcoin en etherische kweekvijver.

Het idee is dat een CBDC veiliger en stabieler zal zijn dan andere vormen van digitaal geld, zoals bitcoin en ether.

CBDC’s zijn echter niet volledig anoniem – ze moeten nog steeds aan een identiteit worden gekoppeld om transacties te kunnen verrichten.

In sommige landen met veel corruptie of misbruik van middelen door overheidsfunctionarissen kunnen CBDC’s voordelen hebben ten opzichte van contant geld als het gaat om de bestrijding van misdaad en terrorisme; ze kunnen echter ook nadelen hebben als ze niet goed door de autoriteiten worden gereguleerd.

CBDC’s vinden hun oorsprong in de wereldwijde financiële crisis van 2008, toen veel banken geen geld konden verstrekken aan klanten die dat wilden. Banken konden ook geen leningen verstrekken door bevroren kredietmarkten en een gebrek aan liquiditeit. Met traditionele fiatvaluta’s zoals dollars en euro’s kunnen centrale banken optreden als geldschieter in laatste instantie, maar met cryptocurrencies zoals bitcoin is er geen centrale autoriteit die op die manier kan optreden.

Daarom denken veel economen dat als cryptocurrencies op grote schaal worden ingevoerd, ze een nieuwe financiële crisis zouden kunnen veroorzaken, zoals die van 10 jaar geleden, omdat er geen manier zou zijn voor overheden of particuliere bedrijven om liquiditeit te verschaffen tijdens een economische neergang zonder de markt volledig te laten instorten.

Centrale banken onderzoeken CBDC’s omdat zij de controle over hun monetair beleid willen behouden en de geldhoeveelheid stabiel willen houden. Ze willen ook voorkomen dat mensen cryptocurrencies gebruiken in plaats van fiatgeld.

Er wordt nu al jaren over CBDC’s gesproken en er is nog steeds geen consensus over hoe ze precies moeten worden uitgevoerd en wat hun doel moet zijn.

Geschiedenis:

De eerste CBDC werd uitgegeven door de Amerikaanse regering tijdens de Grote Depressie in 1933, toen zij begon met de uitgifte van zilvercertificaten om de gevolgen van deflatie tegen te gaan en mensen meer koopkracht te geven. Deze certificaten waren te allen tijde inwisselbaar voor zilveren dollars, maar ze werden uiteindelijk stopgezet vanwege de bezorgdheid over het gebruik ervan als inflatie-instrument – met andere woorden, omdat mensen ze snel zouden uitgeven in plaats van ze te sparen.

De geschiedenis van CBDC’s gaat ook terug tot 1964, toen de US Federal Reserve Board een document publiceerde over elektronisch geld. Het eerste concrete gebruik van deze technologie vond plaats in 2009, toen de Bank of England de mogelijkheden begon te onderzoeken om een elektronische munt met de naam RSCoin te creëren.

In 2011 kondigde de Bank of England aan dat zij onderzocht of zij haar eigen digitale munt kon uitgeven om de efficiëntie te verbeteren en de kosten te verlagen. Dit volgde op soortgelijke aankondigingen van andere centrale banken in de wereld. In 2015 kondigde de Zweedse Riksbank plannen aan om een eigen digitale munt uit te geven, “e-krona” genaamd, waarmee burgers overal in Zweden met smartphones of computers onmiddellijke betalingen zouden kunnen verrichten.

In 2016 heeft de Volksbank van China een verslag over CBDC’s uitgebracht, waarin kwesties als uitvoeringsrisico’s en voordelen van het gebruik van CBDC’s in tegenstelling tot contant geld of kredietkaarten werden besproken; er werden echter geen specifieke details verstrekt over wanneer en of China dergelijke CBDC’s zou invoeren.

In de afgelopen jaren is er een toenemende belangstelling voor CBDC’s onder centrale bankiers en toezichthouders over de hele wereld. Alleen al in 2019 werd het onderwerp besproken op conferenties in de Verenigde Staten, Canada en Duitsland.

Een belangrijke reden waarom CBDC’s worden onderzocht is dat zij veel potentiële voordelen bieden voor zowel consumenten als bedrijven. Bijvoorbeeld; Het zou gebruikers ook meer controle over hun geld kunnen geven.

De voordelen van CBDC’s zijn onder meer:

-Het belangrijkste voordeel is dat het voor centrale banken gemakkelijker wordt financiële diensten te verlenen en betalingen te verrichten aan particulieren en bedrijven. Daarbij kan het gaan om het verstrekken van leningen, het verrichten van betalingen tussen rekeningen bij verschillende banken of zelfs het betalen van leveranciers en werknemers.

– CBDC’s zouden activiteiten met een hoog risico, zoals het witwassen van geld en de financiering van terrorisme, kunnen helpen verminderen doordat de autoriteiten meer toezicht op de transacties krijgen dan nu het geval is bij contante transacties. Dit zou ook fraude kunnen helpen voorkomen omdat alle transacties traceerbaar zouden zijn.

– Het kan ook gemakkelijker zijn voor centrale banken om in te grijpen in tijden van crisis, zoals wanneer er een run op deposito’s is door depositohouders die vrezen hun spaargeld te verliezen als hun bank failliet gaat door insolventie of een faillissementsprocedure (liquiditeit) of wanneer er onvoldoende liquiditeit is in het financiële stelsel van een economie door problemen met de beschikbaarheid van krediet (kapitaaltoereikendheid).

– Zij kunnen worden gebruikt als ruilmiddel op het verkooppunt, zoals elke andere valuta.

– Zij kunnen worden gebruikt voor internationale overmakingen tegen lagere kosten dan de traditionele methoden omdat er geen valutarisico aan verbonden is om ze eerst in een andere valuta om te zetten alvorens betalingen naar het buitenland te verrichten.

– Zij zouden het voor centrale banken gemakkelijker kunnen maken om monetair beleid te voeren door onmiddellijke toegang te bieden tot realtimegegevens over economische activiteit in verschillende regio’s binnen het land of zelfs wereldwijd (bv. rentetarieven op leningen of deposito’s). Dit kan macro-economische onevenwichtigheden tussen regio’s helpen verminderen, die traditioneel een probleem waren bij het gebruik van fysiek contant geld in plaats van digitale betalingen wegens de hoge transactiekosten die gepaard gaan met het verzamelen van informatie van elk afzonderlijk bankkantoor (bv. looncheques).

– Consumenten zouden 24/7 toegang hebben tot hun geld, ongeacht waar ter wereld zij zich bevinden; dit betekent dat zij hun loon rechtstreeks op hun bankrekening kunnen ontvangen, zelfs als zij naar het buitenland reizen of op een afgelegen booreiland in niemandsland werken! Hetzelfde geldt voor bedrijven – zij zullen hun leveranciers kunnen betalen zonder zich zorgen te hoeven maken over late vergoedingen of andere problemen in verband met het overmaken van geld over de grens.

– CBDC’s zouden de transactiekosten voor consumenten en bedrijven drastisch kunnen verlagen omdat er bij betalingen geen derde partijen (zoals banken) meer nodig zijn; dit betekent dat er meer geld overblijft na het afbetalen van schulden zoals creditcards of leningen!

Centrale banken onderzoeken al enige tijd de mogelijkheid om CBDC (Central Bank Digital Currency) uit te geven. In feite testen ze het water al met hun eigen private blockchains en cryptocurrencies. Er kleven echter enkele nadelen aan CBDC’s die hen ervan kunnen weerhouden snel mainstream te worden.

Het eerste grote nadeel is dat de technologie achter CBDC’s nog niet geavanceerd genoeg is om het grote volume aan transacties aan te kunnen dat met een wijdverbreide invoering gepaard zou gaan. Er is ook bezorgdheid over veiligheid, privacy en transparantie.

Een belangrijk nadeel is dat het de centrale banken veel tijd zou kosten om hun eigen digitale valuta te ontwikkelen en de consumenten erover voor te lichten, wat jaren of zelfs decennia zou kunnen duren. Een ander nadeel is dat digitale valuta wellicht niet kunnen voldoen aan de behoeften en verwachtingen van alle consumenten, omdat zij waarschijnlijk zullen worden ontworpen rond specifieke producten of diensten in plaats van algemeen bruikbaar te zijn zoals traditionele vormen van geld.

Bovendien bestaat er bezorgdheid over de wijze waarop deze digitale munten door overheden zullen worden gereguleerd en welke gevolgen zij kunnen hebben voor bestaande systemen, zoals banken of kredietkaarten.

Om in geval van een financiële crisis haar eigen stabiliteit te waarborgen, moet een centrale bank naar behoefte geld kunnen drukken zonder zich zorgen te hoeven maken over inflatie of deflatie. Eén manier om dit te doen is door middel van fractioneel reservebankieren – in wezen meer geld creëren dan er daadwerkelijk beschikbaar is op spaarrekeningen of kasreserves – maar deze praktijk brengt zijn eigen risico’s met zich mee.

Een andere optie is dat een centrale bank haar eigen digitale valuta (CBDC) uitgeeft. Dit zou haar meer controle geven over de hoeveelheid geld die zij kan creëren zonder te moeten vertrouwen op fractionele reserve bankpraktijken die zouden kunnen leiden tot een “inflatoire weg” waar de prijzen stijgen omdat er meer geld wordt gedrukt dan nodig is voor de consumenten die het willen hebben.

Het grootste nadeel van een CBDC is dat consumenten geen contant geld of ander fysiek geld meer hoeven te gebruiken om transacties te verrichten. Als iedereen digitale munten zou gebruiken, dan zouden centrale banken geen fysieke biljetten en munten meer kunnen drukken, en dat zou negatieve gevolgen kunnen hebben voor hun economieën. Als mensen het vertrouwen verliezen in hun door de overheid gedekte valuta (zoals dollars), dan zouden ze in plaats daarvan andere betaalmiddelen kunnen gaan gebruiken, zoals cryptocurrencies zoals Bitcoin.

Hoewel er nog veel onbeantwoorde vragen zijn over de vraag of de uitgifte van een CBDC de economie werkelijk ten goede zou komen en of het veilig zou zijn, is het belangrijk op te merken dat deze technologie andere voordelen zou kunnen bieden dan alleen monetair beleid en financiële stabiliteit:

-het zou de efficiëntie van de verwerking van betalingen kunnen verhogen omdat transacties in real time zouden plaatsvinden in plaats van dagen of weken zoals nu het geval is wegens vertragingen bij de overmaking van middelen tussen rekeningen bij verschillende instellingen (bv. banken).

Hoewel de Cbdc een veelbelovend platform is, heeft het enkele beperkingen. Zo is het moeilijk om met Cbdc grote transacties uit te voeren vanwege de hoge latentie. Bovendien kan de huidige versie van het protocol alleen berichten verwerken in batches van maximaal 50 transacties tegelijk. Dit betekent dat als een gebruiker meerdere transacties tegelijk wil verzenden, hij dat in afzonderlijke batches moet doen.

Deze beperkingen worden aangepakt in nieuwe versies van het protocol die momenteel worden ontwikkeld door onderzoekers van de universiteit van Stanford en andere instellingen. Eén oplossing die bijvoorbeeld wordt onderzocht, heet “federated sidechains”, waarbij meerdere blockchains met elkaar kunnen worden verbonden tot één groot netwerk. Hierdoor zouden gebruikers meerdere transacties tegelijkertijd over meerdere blockchains kunnen verzenden zonder te hoeven wachten tot ze allemaal verwerkt zijn voordat ze een nieuwe batch transacties verzenden.

De centrale banken van de wereld onderzoeken al jaren het potentieel van Cbdc’s, maar deze technologie kent nog veel beperkingen.

Ten eerste is er een gebrek aan vertrouwen in het systeem omdat het relatief nieuw is en nog niet op grote schaal wordt toegepast. Ook is er een gebrek aan inzicht in hoe het werkt en welke problemen het gebruik ervan kan opleveren.

Ten tweede zijn Cbdc’s nog niet schaalbaar genoeg om door grote aantallen mensen of bedrijven te worden gebruikt. Ze vereisen grote hoeveelheden rekenkracht en elektriciteit om te werken, wat moeilijk te vinden kan zijn als er nog niet veel mensen gebruik van maken.

Ten derde bestaat er bezorgdheid over hoe veilig Cbdc’s werkelijk zijn als het gaat om de opslag van gevoelige gegevens zoals cryptocurrency portemonnees of sofinummers. Deze zorgen omvatten hacking/phishing-aanvallen die privégegevens kunnen blootstellen aan kwaadwillenden of zelfs uw volledige digitale identiteit kunnen vernietigen!

Ten slotte bestaat er bezorgdheid over de vraag of Cbdc’s al dan niet in staat zullen zijn fysiek geld te vervangen; sommigen beweren dat contant geld nog lang niet zal verdwijnen omdat mensen nog steeds liever iets tastbaars in handen hebben dan alleen maar te vertrouwen op een algoritme met hun geld!

De conclusie is dat Cbdc’s een nuttig instrument zijn voor centrale banken bij het voeren van monetair beleid.

Cbdc’s zijn in sommige landen met succes gebruikt maar in andere niet, en de redenen voor het succes of falen van de munt variëren naar gelang van de economische situatie van elk land. De belangrijkste factoren lijken te zijn of er andere valuta’s zijn die met de Cbdc concurreren en of er een toename is van de investeringen als gevolg van de invoering van een nieuwe munt.